25 maart 2020
De ene dag kost het me meer moeite om om 7.00 naast mijn bed te staan dan de andere dag. Soms heb ik wel hoop, energie. Andere momenten zou ik in bed willen liggen, tot dit over is. Die gevoelens en gedachten ken ik maar al te goed. Die tekenden mijn 2019.

Nu ben ik het niet zelf, maar de situatie waarin ik me bevind, die het leven wat lastiger maakt. Omdat het zo bekend voelt, maakt het me een beetje bang, want dat, dat nooit meer. Maar het geeft me ook vertrouwen. Ook dit zal mijn tijd wel duren. Af en toe heb ik de neiging om op te geven, zoals ik dat vorig jaar ook had, meerdere malen. Maar ik ga nóóit op. Ik heb het eindeloos gedacht, gehoopt, verwacht, maar ik heb het nooit daadwerkelijk gedaan. Gewapend met die kennis en de lessen die ik afgelopen jaar heb geleerd, werp ik me in de strijd tegen het quarantainebeest. Want het is wel een gevecht, dat voel ik aan alles. Maar ik ben vastbesloten te winnen. Vastbesloten niet op te geven. Want dat doe ik nooit, dat heb ik mezelf laten zien.

Dagboek